ႀကယ္ေတြေပါက္ေရာက္တဲ႕လမ္းမွာ
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဟာ ခ်ိနဲ႕ သိမ္ငယ္တယ္ ။
ဒါေပမဲ႕ ...
လူေတြက အခ်စ္ဆိုတဲ႕စကားကို
ဟန္ေတြမာန္ေတြနဲ႕
ခ်ိဳခ်ိဳေလးသံုးတယ္ ။....
အၿပံဳးေတြႀကားမွာ...
၀မ္းနည္းစရာ အထီးက်န္မွုက ဖံုးဖိမရ
တကိုယ္တည္း......။ ။
ကမာၻႀကီးကိုက ေစာင္းေနတာကိုး....
အမွန္တရားကို အသက္နဲ႕အတူၿမတ္နိုးေပမဲ႕
အမွန္တရားကိုပဲ...
သံသယေတြနဲ႕ ခပ္ေစာင္းေစာင္းႀကည္႕တတ္တယ္ ။
လြမ္းတတ္တဲ႕ငွက္တေကာင္ရဲ႕
မနက္ၿဖန္ဟာ ဘာၿဖစ္မလဲ...???
မၿပံဳးမဲ႕....၊အမုန္းမဲ႕....ငါ
ဒီတခါ အိမ္ကိုၿပန္ရလည္း
အေမေရ...
ကၽြန္ေတာ္ေလ..
ဒဏ္ရာေတြသယ္ပိုးေနသူမၿဖစ္ေစရဘူး...အေမ ..။
ေလာကဟာ...ေလာက
ဓမၼဟာ ..ဓမၼမို႕
အရင္လိုလည္း..လြမ္းလို႕မငိုတတ္ေတာ႕ဘူး။
ထပ္ကၽြမ္းလို႕လည္း မပိုေတာ႕ဘူး။
သဟဇာတမက်တဲ႕အေတြးအေခၚေတြနဲ႕လည္း
ေလာကႀကီးထဲမွာ
တိတ္တိတ္ေလးေနတတ္ၿပီေလ....။
ဘာလိုေသးလဲ....။ ။
No comments:
Post a Comment
ရဲရဲသာ ေရးလိုက္ပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။