သိမ္ေၿမာင္းေသာ ပေယာဂမ်ား

ငါ႕ ကမာၻ လမသာေတာ႔တာ ၾကာခဲ႕ျပီပဲ

ဘာေၾကာင္႕မ်ားလိွဳင္းထာန္ရပါလိမ္႕ကြယ္...

အမည္နာမမွတ္ဥာဏ္ အင္မတန္အားနည္းသူ...ငါ

ငါ႕ အႀကားအာရံုကတဆင္႕ ..ငါ႕ေသြးေတြ

ေဆာင္႕ႀကီးေအာင္႕ႀကီးတိုး၀င္

ျပိဳလဲၿပီးသား အိမ္...

ငါ႔ေၿမ..ခေရေတြလည္း မေၾကြတာၾကာခဲ႕ေပါ႕..။

ေတာင္တန္းၿမဴခိုးလည္း ငိုဖို႕ကိုပဲ ပင္ပန္းလြန္းခဲ႕

အဲဒီညတစ္ညလံုး ငါ႔အျမင္အာရံု အကုန္ကန္းတယ္

တကယ္ေတာ႔ ဒီပြဲေလ..

ေဟာဒီပြဲေပါ႕****

နွစ္ဖက္စလံုး အနိုင္မပါ..အရံွုးသက္သက္ သိမ္းခဲ႕တဲ႕ပြဲ

အေဟာင္းေတြနဲ႕အတူ အေကာင္းအတိုင္း ..

ဘာတစ္ခုမွ မက်န္လည္း

အခုေတာ႕ ဘယ္႕ႏွယ္႔လဲလုိ႕ နာနာက်ည္းက်ည္း မေမးရက္..

မေသသေရႊ႕ေလွ်ာက္မဲ႕လမ္း

၀ဋ္ေက်တမ္းေက် မခ်ိမဆန္႕ေဝဒနာေတြ 

 ေက်ပါေစလို႕ ဆုမေတာင္းေတာ႕ပါဘူး...။

ငါ ယံုၾကည္တဲ႕ဘဝက သဲထဲေရသြန္

ေရဆိုးေလာက္မွ တန္ဖိုးမရတဲ႕ နွလံုးေသြး

အဲဒါပဲ ငါ႕ရဲ႕ အဓိက တြန္းအား တစ္ရပ္ 

အဲဒါပဲ ငါရဲ႕ နာက်ည္းဖြယ္ရာ ဘ၀ရွင္သန္မႈ

.......\....၊....*...+..=...\...

အဲဒီလိုနဲ႕...

ငါမ်က္လံုးေတြ ဖြင္႕တဲ႕ မနက္ဆိုတာ

အေရာင္ေတြ ရင္႕ေရာ္အိပဲ႕ေနၿပီ

အၿမင္အာရံုေရွ႕ လူေတြ...

ငါ႕ေျမက ငါ႕လူေတြေလ...

ပ်ားပမ္းခက္လူးလြန္႕လႈပ္ရွားေနၾက..ေယာင္ေယာင္ေလး

ေယာင္ေယာင္ေလး ဆိုေတာ႔လည္း

ငါႏုတ္ဖ်ားက စားမဲ႕နံျပားက ျမိဳမက်

ေတာင္တန္းျမဴခိုးေတြလည္း ငိုဖို႔ေတာင္ ပင္ပန္းခဲ႕နုတ္ဆိတ္အိပ္ခ်ိန္တန္ၿပီလား

ဘဝဒဏ္ကဗ်ာဆိုတာ စကားလံုးေတြထက္ပိုေလေတာ႕..

ဟင္းစားရရင္ အိမ္ျပန္မယ္လို႔ မေရာင္႕ရဲႀကေတာ႔ဘူးေလ ။

ဝမ္းနည္းပါတယ္...။   ။ 

 ေႏြလိွုင္ႆုန္း

၁၈၊၁၂၊၂၀၀၉