တိတ္တဆိတ္စီးဆင္းလိုေပမဲ႕ အေကြ႕အေကာက္အနိ္မ္႕အၿမင္႕ေတြနဲ႕
လမ္းခရီးက ႀကမ္းတမ္းလွတယ္။.....
မနက္ခင္းတစ္ခု ေရာက္လာေတာ႕ ပြင္႕လာတဲ႕ မ်က္လံုးေတြနဲ႕အတူ ကပ္ပါလာတဲ႕အေတြးေပါင္းစံုကို ခဏထား ...မိုးလင္းကာရွိေသးတယ္။ေကာင္းရာေကာင္းေႀကာင္းေတြး ဘုရားတရားေလးနဲ႕ သတိကပ္စမ္း။ေရအိုးစင္က ေရတစ္ဖလားကို အသက္ေအာင္႕ ၿပီး ေမာ႕ေသာက္လိုက္တယ္။(အဲဒါ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေဆးနည္း ဆိုလားပဲ။ ) မ်က္နွာသစ္ေရခ်ိဳးၿပီး အ၀တ္အစားေၿပာင္း၊ နည္းနည္းေဟာင္းေနေပမဲ႕ မဆိုးပါဘူး။ ဒီေန႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခ်ိန္းထားတယ္။ထံုးစံအတိုင္း ၿမန္မာၿပည္ရဲ႕ လၹက္ရည္ယဥ္ေက်းမွုအရ ဆိုင္တစ္ ဆိုင္မွာ စုႀကတယ္။ ေၿပာႀက ဆိုႀကရင္း အစီအစဥ္တစ္ခု ရလာရဲ႕။ အဲဒီေန႕ ကတည္းက က်ေနာ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ႕တယ္။
မနက္ၿဖန္ေတြ မေန႕ လို႕ ၿဖစ္သြားေတာ႕လည္း
အခ်စ္က အခ်စ္ မၿဖစ္နိုင္ေတာ႕ဘူးေပါ႕ေလ...
ငါ႕လမ္းကို ငါေလ်ာက္ေနတာ ဘာလို႕တၿခားလမ္းေတြထဲေရာက္သြားရတာလဲ???။ရည္ရြယ္ခ်က္ မခိုင္မာတာလား။ငါ႕လမ္းရွိတယ္ လို႕ထင္ေနခဲ႕တာလား။အားကိုးရွာတာလား။ေပါေပါသြမ္းသြမ္း ၿဖစ္ေနခဲ႕ တယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ နွေၿမာစရာ....။ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကာလဲ။ အသက္ရွဴရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာေနာ္။ငါဘယ္သူ႕ ကိုမီွရရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ လိုက္ရွာလိုက္ပါဦးမယ္ေလ။သူ႕ကို အသက္ပါ အဌားရွဴခိုင္းရမယ္။အတ႕ံုအလွည္႕ မေမွ်ာ္လင္႕ပါဘူးကြယ္။ ဘယ္ပခံုးေပၚမွာ ေမွးစက္ေနေန ငါဆိုတဲ႕ ေကာင္ဟာ ဘ၀ရပ္တည္ရာ အေတြးအေခၚ ခံယူခ်က္ မဲ႕သူမွ မဟုတ္တာ။ေခတ္အခါက အၿပစ္အနာအဆာေတြမ်ားလွတယ္။ဒီလိုနဲ႕ပဲ အခ်စ္ေရ......တို႕ေတြ ေ၀းေ၀းေနႀကရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါဟာထြက္ေပါက္လား....။
မွားသြားမယ္xxx
ဒါဟာ ေလာကငရဲကို သြားရာလမ္းကြဲ႕---။
ရာသီဥတုက မေကာင္းဘူးေလ။တခါတေလလည္း ဒီလိုပါပဲ...ကြန္နက္ရွင္က အင္တာနက္ သံုးရတာအဆင္မေၿပပါဘူးဗ်ာ။ဒီလိုနဲ႕ ခ်ိန္းထားတဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ခဏခဏ လြဲလြဲေနေတာ႕ က်ေနာ္ရဲ႕ (၂၇)ေယာက္ေၿမာက္ အြန္လိုင္းကခ်စ္ႀကဴေလး နဲ႕ ၿပတ္ဆဲ ပါေလေရာ။ေတာ္ေသးတာေပါ႕ ေနာက္(၅) ေယာက္က်န္ေသးလို႕ ။ဒီလိုပဲ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ၀ီစကီေသာက္( တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႕ ၀ီစကီမွာ ပါ၀င္တဲ႕ တေဆးတစ္မ်ိဳးဟာ နွလံုးေရာဂါ ေပ်ာက္တယ္ဆိုလို႕ပါ)၊ ေဟာ္တယ္ေပၚအေရာက္သြားၿပီး ကလိုက္တယ္။ သီးနွွံထြက္နုန္းက ညံ့လာေတာ႕ လယ္ယာလုပ္ငန္းမွာလုပ္ေနရတဲ့ က်ဳပ္တို႕ေတြအတြက္ လက္ခလုပ္ခနဲ႕ စားေသာက္လို႕မရေပဘူးဗ်။အဲဒီေတာ႕ ႀကံဳရာက်ရာ ရွိတဲ႕အလုပ္ လိုက္ရွာ လုပ္ရတာေပါ႕ဗ်ာ။အင္း....အသားက်ေနတဲ႕ ငတ္မေသရုံတမယ္ စားေသာက္ရတာပ။က်န္တာ ဘာမွ မသိၿမင္နိုင္ဘူးဗ်ိဳ။ က်ဳပ္တို႕အတြက္ေတာ႕ ဒီဘ၀မွာ ဒါမ်ိဳးေတြက မထူးဆန္းေတာ႕ပါဘူး။အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ အိပ္စက္ခဲ႕တယ္။
ဇာတ္ခံုေပၚမွာ အလိုက် က ၿပဖို႕
ရုပ္ေသးေတာ႕ မၿဖစ္လို။
အိမ္က ထြက္လာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ႕ပါေသးတယ္။၉၁ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလို တနယ္စီခြဲၿပီးေက်ာင္းေတြ ဗြက္ေပါက္ေအာင္ဖြင္.၊ မတူခဲြၿခားတဲ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ အခြင္႕အေရး၊လုပ္ပိုင္ခြင္႕ေတြ ၊အေရးယူမွုေတြ ေတြ႕ ႀကံဳခဲ႕တယ္။ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ရပိုင္ခြင္႕ ၊လုပ္ပိုင္ခြင္႕ ေတြဟာ တေန႕ တၿခား ကန္႕သတ္၊ထိန္းခ်ဳပ္တားၿမစ္မွုေတြသာ တိုးၿမင္႕လာရဲ႕ ။အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ဆိုတဲ႕ ဗံုးတစ္လံုးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေဖာက္ခြဲၿပီး အသက္ရွဴလို႕ မ၀တာနဲ႕ ႀကာႀကာမေနပဲ လက္ဗလာနဲ႕ လွည္႕ ၿပန္ခဲ႕တယ္။ခင္မင္ႀကတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ႕ အားနာပါရဲ႕ ။အိမ္မွာ အေမက ေမွ်ာ္ေနမွာေလ။လူမိုက္လို႕ လည္း ေ၀ဖန္ႀကပေစ က်ေနာ႕္ ယံုႀကည္ခ်က္ခိုင္မာခဲ႕ ၿပီ အေမ။ယံုႀကည္ခ်က္ရဲ႕ လမ္းၿပတဲ႕ အလင္း အတိုင္းသာ ေလွ်ာက္ပရေစေတာ႕ ......။ခြင္႕ ၿပဳပါ အေမ။
ႏ်ဴးကလီးယားအိမ္မက္နဲ႕ ေခ်ာက္နက္ထဲက ကဗ်ာ
နာေရးေႀကာ္ၿငာမွာ မ်ိဴးဆက္ဆိုတာပါသလား...???
မနက္ၿဖန္မွာ စိန္ေခၚပြဲ ရွိတယ္။ေလာကဓံနဲ႕ က်ေနာ႕္ ေကာင္မေလး ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ ေတြ႕ ႀကမယ္။ က်ေနာ္ကို စိန္ေခၚထားတဲ႕ ပြဲစဥ္ေတြ ခဏနားရင္ သူ႕ ပြဲကို သြားႀကည္႕ ၿဖစ္မယ္။ ပြဲႀကည္႕ ပရိသတ္တစ္ဦးပဲ ၿဖစ္ခြင္႕ ရွိတယ္။သူ႕ အစား ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ေပးလို႕မွ မရတာပဲ။ကို႕ယ္ အရွုပ္ကိုယ္ ရွင္းႀကရေႀကးေလ။ေလာကႀကီးကေတာ႕ ဘယ္သူ႕ ကိုမွ မ်က္နွာသာ မေပးဘူး။ ေခတ္တစ္ေခတ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပခံုးေပၚတင္ထားတဲ႕ ထမ္းပိုးစရာတာ၀န္ကို ဘယ္လိုမ်ား သယ္ပိုးမလဲဗ်ာ။အသက္(၄၀)ေရာက္ရင္ မူႀကိဳေက်ာင္းတက္မယ္လို႕ ဂ်က္လန္ဒန္က မေၿပာခဲ႕ပါ။မနက္ၿဖန္ က်ေနာ္ ခရီးဆက္ရပါဦးမည္။ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ၀ွက္မထားပဲ ရွင္ဖို႕ ေနမလား ။ေနဖို႕ ရွင္မလား ....ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္း ၿပန္ သံုးသပ္သင္႕ တဲ႕ ေမးခြန္းပါ ။ ။
